Τραμπ, Λεπέν, Μελόνι. Τι κοινό έχουν; Για ποιο λόγο τα κυρίαρχα ΜΜΕ βαφτίζουν την άνοδο αυτών των πολιτικών φορέων ως κίνδυνο για την Ευρώπη και τον κόσμο; Μπορούν να προκαλέσουν όντως τριγμούς στο δυτικό πολιτικοοικονομικό σύστημα; Η αρχική διαπίστωση είναι πως οποιαδήποτε αντίθεση με το κυρίαρχο αφήγημα των δυτικών ελίτ αρκεί για να αμαυρωθεί μία πρόταση, ένας φορέας και ένα πρόσωπο. Ποιά είναι όμως τα χαρακτηριστικά της Δεξιάς σήμερα που θέλει να φαντάζει ως αντισυστημική; Μπορούμε να εντοπίσουμε τα κάτωθι σημεία στα οποία συμπλέει ένα μεγάλο μέρος της Δεξιάς, και στην συνέχεια να διατυπώσουμε κάποιους προβληματισμούς:
α) σύνδεση πατριωτισμού με το νεοφιλελεύθερο οικονομικό παράδειγμα και προσήλωση στις ευρωατλαντικές δομές
β) αντίθεση με την μετανάστευση
γ) αντίθεση με την woke κουλτούρα
δ) προεκλογική αντίθεση με την εμπλοκή στον πόλεμο στην Ουκρανία
ε) άνευ όρων στήριξη στο Ισραήλ
Σύνδεση πατριωτισμού με το νεοφιλελεύθερο οικονομικό παράδειγμα και προσήλωση στις ευρωατλαντικές δομές
Η ανάδυση του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος συνδέθηκε με την απελευθέρωση παραγωγικών δυνάμεων, την ταχεία οικονομική ανάπτυξη και τις εθνικές επαναστάσεις. Σήμερα, η διεθνοποίηση του κυρίαρχου δυτικού κεφαλαίου επιτάσσει την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, κεφαλαίων και ανθρώπων, την δημιουργία μίας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς, την παραχώρηση εξουσιών σε υπερεθνικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ κτλ.) και την ομογενοποίηση κάτω από την τρέχουσα κυρίαρχη ιδεολογία της Δύσης, την woke κουλτούρα.
Πώς συνδυάζονται τα παραπάνω με μία πατριωτική πολιτική που επιδιώκει την εθνική ανεξαρτησία και διαφυλάσσει την εθνική ιδιοπροσωπεία; Πώς μπορεί μία πατριωτική πολιτική να μη θίγει την αποικιοποίηση της Ελλάδας, την απώλεια κάθε πυλώνα ανεξαρτησίας προς τα ευρωατλαντικά κέντρα εξυπηρέτησης των οικονομικών ελίτ; Πώς συνδυάζεται το πατριωτικό αίτημα με την μετατροπή της χώρας σε ανταγωνιζόμενο χώρο προσέλκυσης πολυεθνικών εταιριών;
Αντίθεση με την μετανάστευση
Η Ευρώπη βρίσκεται στο επίκεντρο μίας μεταναστευτικής κρίσης. Ποιές οι αιτίες της και ποιοί ωφελούνται; Οι πόλεμοι στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική είναι κάποια από τα βασικά αίτια. Πόλεμοι που έχει άμεση εμπλοκή η Δύση και ξεκίνησαν για την προώθηση των συμφερόντων των δυτικών ελίτ. Αρκεί να φέρουμε στο νου τα γεγονότα της “αραβικής άνοιξης” και την ενίσχυση (από ποιους άραγε πάλι;) του ισλαμισμού και τους επτάμηνους βομβαρδισμούς της Λιβύης, σε μία προσπάθεια να καταρρεύσουν οι μη φιλικές προς την Δύση δυνάμεις της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Χώρες ολόκληρες καταστράφηκαν για την αρπαγή του πλούτου από τις δυτικές πολυεθνικές εταιρίες, όπως συμβαίνει με τις πηγές πετρελαίου στην Συρία σήμερα. Άμεσο επόμενο της κατάρρευσης του υποσυστήματος της Ευρείας Μέσης Ανατολής ήταν οι τεράστιες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη. Ακόμα, η πολύχρονη εκμετάλλευση του αναπτυσσόμενου κόσμου από τις δυτικές πολυεθνικές και οι απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες εργάζονται ακόμα και ανήλικα παιδιά, οδηγούν στην μετανάστευση για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Στα παραπάνω προστίθεται το γεγονός πως οι μεγαλοαστικές τάξεις, υπερεθνικοί οργανισμοί, δυτικές κυβερνήσεις και ελεγχόμενες ΜΚΟ προσκαλούν ανοικτά μετανάστες προς την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όπως έπραξε δημοσίως η Μέρκελ όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Συρία. Με αυτό τον τρόπο οι ελίτ αποκομίζουν κέρδη τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά. Πρώτα από όλα το εργατικό κόστος συγκρατείται/μειώνεται. Ακόμα, η ελεύθερη κίνηση ανθρώπων αποδομεί εθνικές ιδιοπροσωπείες, θέτοντας εν αμφιβόλω το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, ανοίγοντας τον δρόμο στην ενιαία παγκόσμια αγορά. Τέλος, οι μεταναστευτικές ροές δίνουν μία εύκολη παράταση ζωής στην κοινωνικοοικονομική δομή της Δύσης, η οποία αντιμετωπίζει το μείζον ζήτημα της ανεστραμμένης δημογραφικής πυραμίδας, και τα συνεπαγόμενα προβλήματα, όπως αυτό του ασφαλιστικού.
Σε ποιές από τις γενεσιουργές αιτίες ασκείται κριτική από την Δεξιά; Μήπως μάλιστα ένα μέρος της υποθάλπει τους επεκτατικούς πολέμους των ελίτ εν ονόματι ενός δήθεν ανθρωπισμού και των “δυτικών αξιών”; Μήπως τελικά αυτό που προβλημάτισε ένα μεγάλο μέρος της Δεξιάς είναι η ομαλή ενσωμάτωση των μεταναστών για την συνέχιση της κοινωνικής αναπαραγωγής, και όχι η επίλυση του μεταναστευτικού από την ρίζα του;
Αντίθεση με την woke κουλτούρα
Ένα από τα κύρια πολιτικά προτάγματα της ανερχόμενης Δεξιάς είναι η αντίθεσή της με την woke κουλτούρα. Στα social media οι εκπρόσωποι του χώρου στιγματίζουν την woke κουλτούρα, αναδεικνύοντας διάφορα περιστατικά ανά την υφήλιο. Η κριτική όμως συνήθως εξαντλείται στην επιδερμική ανάλυση και στην επίθεση στον αριστερό χώρο ως βασικό υπαίτιο για την επικράτηση της woke ατζέντας.
Πώς επιβάλλεται η woke κουλτούρα λοιπόν; Επικρατεί υπό την επιρροή κάποιων καθηγητών και δημοσιογράφων της ανανεωτικής αριστεράς που φθείρουν το άσπιλο δυτικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα; Τα board και οι managers των πολυεθνικών κολοσσών είναι τόσο αφελείς που εξαπατήθηκαν από κάποιους πολιτικούς ακτιβιστές, ενάντια μάλιστα στα συμφέροντα των εταιριών τους, προωθώντας τον αποδομητισμό; Γιατί αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε από τον κυρίαρχο δεξιό λόγο, ο οποίος θίγει μεν την woke κουλτούρα, αλλά δεν αναλύει τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες από τις οποίες αναδύεται και δεν ασκεί κριτική στους θεσμούς από τους οποίους προωθείται.
Η αποδόμηση κάθε ταυτότητας είναι γέννημα της σημερινής ιστορικής φάσης της διεθνοποίησης του μεγάλου κεφαλαίου της Δύσης. Η διεθνοποίηση επιτάσσει την δημιουργία ενός ενιαίου οικονομικού χώρου όπου άνθρωποι και εμπορεύματα κινούνται ελεύθερα, χωρίς τα αναχώματα που προκαλούν στο κεφάλαιο οι εθνικές ιδιοπροσωπείες, η κοινωνική συνοχή και η οικογένεια. Τίποτα δεν πρέπει να περιορίζει την ενιαία παγκόσμια αγορά, που μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο κάτω από τον μανδύα των “δυτικών αξιών”: του ατομισμού και της πλήρους εμπορευματοποίησης κάθε πτυχής της ζωής· και όλα αυτά με ένα φιλελεύθερο ανθρωπιστικό προσωπείο. Τι άλλο είναι σήμερα οι πολυδιαφημιζόμενες δυτικές αξίες παρά η απαίτηση για έναν πολίτη του κόσμου, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, χωρίς εθνική ιδιοπρωσοπεία και συνεπώς χωρίς αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας, πλήρως σεξουαλικοκεντρικού και με ρευστή ταυτότητα φύλου, ο οποίος αδυνατεί τελικώς να χτίσει οποιαδήποτε συλλογική ταυτότητα; Δεν είναι ο απολίτικ παγκοσμιοποιημένος καταναλωτής αρκετά βολικός για τις πολυεθνικές εταιρίες που ελέγχουν τα ηνία των δυτικών κρατών και των υπερεθνικών θεσμών;
Και ποιά η απάντηση τελικά στο ερώτημα «ποιός προωθεί την woke κουλτούρα»; Αρκεί κάποιος να ανατρέξει στους χορηγούς των woke events και στην ειδησεογραφία: οι πολυεθνικές εταιρίες, οι δυτικές κυβερνήσεις και οι ευρωατλαντικοί θεσμοί. Όχι δεν είναι μόνο το Soros Foundation, αλλά είναι οι περισσότερες και μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες και οι ευρωατλαντικές δομές που δημιουργήθηκαν για να προάγουν τα συμφέροντα τους. Είναι οι σύγχρονες δυτικές κρατικές δομές που έχουν απολέσει κάθε μορφή ανεξαρτησίας προς τους υπερεθνικούς μηχανισμούς ελέγχου. Και αυτοί οι θεσμοί είναι ικανοί να απορροφήσουν τους κραδασμούς ακόμα και από θητείες μη βολικών ηγετών κρατών.
Πολιτική και οικονομική υποταγή σημαίνει πολιτισμική υποταγή και τούμπαλιν. Έτσι, η μη άσκηση κριτικής στις γενεσιουργές κοινωνιοικονομικές συνθήκες και η αδυναμία ρήξης με τους ευρωατλαντικούς θεσμούς δρα βολικά, αποσυμπιέζοντας την λαϊκή αντίθεση στην woke κουλτούρα μέσω ενός θετικού εκλογικού αποτελέσματος. Και μόλις η λαϊκή αντίθεση αποσυμπιέζεται, το σύστημα συνεχίζει ακόμα πιο δυναμικά την προώθηση της κυρίαρχης ιδεολογίας που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του.
Προεκλογική αντίθεση με την εμπλοκή στον πόλεμο στην Ουκρανία
Κοινό στοιχείο των περισσότερων ανερχόμενων δεξιών κομμάτων της δυτικής Ευρώπης είναι πως προεκλογικά εκφράζουν θέσεις κατά της εμπλοκής στον πόλεμο στην Ουκρανία. Όμως στην Ιταλία, την μοναδική ως τώρα περίπτωση που η Δεξιά έλαβε κυβερνητικό πόστο, η Μελόνι άλλαξε άρδην την στάση της, συντασσόμενη πλήρως με το υπόλοιπο πολεμοκάπηλο κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα. Ακόμα, η προηγούμενη θητεία του Τραμπ υπήρξε επιθετική και συγκρουσιακή στο θέμα της Ουκρανίας, καθώς δεν ήρθε σε κάποιο συμβιβασμό με την Ρωσία, επέβαλε σκληρές κυρώσεις, ενώ ο στρατός των ΗΠΑ επί της προεδρίας του εξόπλισε και εκπαίδευσε όχι μόνο τον ουκρανικό στρατό, αλλά και νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες όπως το Azov.
Μα ακόμα και η Λεπέν λίγο πριν τον πρόσφατο δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών φρόντισε να διαγραφούν από την ιστοσελίδα του κόμματός της οι πολιτικές προτάσεις που αντιτάσσονταν στη νατοϊκή δέσμευση της Γαλλίας. Βέβαια, αυτό δεν ήταν αρκετό για τους ομοϊδεάτες της στην Ανατολική Ευρώπη που σέρνουν τον χορό του πολέμου. Έτσι με δηλώσεις του ο συντηρητικός και υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς πρωθυπουργός της Πολωνίας Ντόναντ Τουσκ τόνισε την ανακούφισή του για την εκλογή ήττα της Δεξιάς στην Γαλλία και την επικράτηση του συνασπισμού της Αριστεράς, καθότι όπως δήλωσε, η ήττα της Λεπέν είναι κάτι που θα έφερνε απογοήτευση στην Μόσχα. Ακόμα αξίζει να σημειωθεί η εχθρική στάση πολλών εκ των δεξιών κομμάτων απέναντι στον Όρμπαν, λόγω της διάθεσής του να επιλυθεί ειρηνικά η σύγκρουση στην Ουκρανία.
Τι μπορεί όμως να σημαίνει η έστω προεκλογική αντίθεση στην συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία; Ένας από τους στόχους μπορεί να είναι η επιδίωξη για αλλαγή ρότας στην εξωτερική πολιτική μίας μερίδας της μεγαλοαστικής τάξης στην Δύση. Αυτό το μέρος των ελίτ διαπιστώνει πως δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η ενεργειακή κρίση και να προωθηθεί η πολεμική οικονομία στην Ευρώπη χωρίς σοβαρούς κοινωνικούς τριγμούς, ενώ αντιλαμβάνεται πως η ανάδυση άλλων μεγάλων δυνάμεων είναι ακόμα ταχύτερη καθόσον η Δύση βρίσκεται σε σύγκρουση με την Ρωσία. Η διάθεση για συμβιβασμό στην Ουκρανία συνιστά λοιπόν μια τακτική υποχώρηση, όχι αλλαγή στρατηγικής. Ο στρατηγικός στόχος παραμένει ίδιος χρόνια τώρα, είναι σύμφυτος με τον μακρόχρονο επεκτατισμό -ανεξαρτήτως κυβερνήσεων- της Δύσης προς Ανατολάς, ενώ έχει διακηρυχτεί ανοικτά από τους πολιτικούς, ιδιαιτέρως των Βαλτικών και των Σκανδιναβικών χωρών: ο διαμελισμός της Ρωσίας και το μοίρασμα του πλούτου της στο δυτικό κεφάλαιο.
Η νίκη του Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου θα αποδείξει αν τελικά θα εφαρμοστεί η φιλειρηνική στροφή στο ουκρανικό ζήτημα ή αν οι προεκλογικές δηλώσεις αποτελούν προεκλογικό πυροτέχνημα, είτε λόγω αδυναμίας σύγκρουσης με το βαθύ κράτος, είτε για ψηφοθηρικούς λόγους συσπείρωσης της εκλογικής βάσης που αντιτίθεται στον πόλεμο στην Ουκρανία. Πόσο μάλλον δε όταν η εκλογική βάση της Δεξιάς τρέφει φιλορωσικά αισθήματα λόγω της εναντίωσης της ρωσικής κυβέρνησης στην woke κουλτούρα. Η συντηρητικοποίηση των πολιτικών ηγεσιών στην Δύση λοιπόν μπορεί να λειτουργήσει παραπλανητικά για την συνέχιση του πολέμου, αφαιρώντας πλέον το ιδεολογικό πλεονέκτημα που είχε η Ρωσία στα μάτια του συντηρητικού κοινού.
Πάντως, χωρίς αμφιβολία, η έστω και προεκλογική αντίθεση με την πολεμοκάπηλη πολιτική είναι επικίνδυνη για το κυρίαρχο σύστημα. Αυτό δε δείχνουν και οι απόπειρες δολοφονίας που όλο και πληθαίνουν;
Άνευ όρων στήριξη στο Ισραήλ
Το μεγαλύτερο κομμάτι της ανερχόμενης Δεξιάς στέκει στο πλευρό του Ισραήλ στον πόλεμο που διεξάγει απέναντι στην Παλαιστίνη και στους σχεδιαζόμενους πολέμους απέναντι στο Λίβανο και το Ιράν. Σε αυτό το σημείο η Δεξιά συγκλίνει απόλυτα με το κυρίαρχο σύστημα, επικεντρώνοντας την προσοχή της στα ειδεχθή γεγονότα του Οκτωβρίου του 2024, σαν να μην υπάρχει ιστορία πιο πριν, χρησιμοποιώντας τα κάτωθι επιχειρήματα, στα οποία θα παραθέσουμε κάποιους σύντομους σχολιασμούς.
Το παλαιστινιακό είναι αιώνια αντιπαράθεση μεταξύ του Ισλάμ και των Εβραίων. Το παλαιστινιακό ζήτημα αναδύθηκε σταδιακά μετά την Διακήρυξη του Μπαλφούρ το 1917, ενώ γιγαντώθηκε με την εγκατάσταση των Εβραίων στην περιοχή, την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, παράλληλα με την μη ίδρυση παλαιστινιακού κράτους.
Το Ισραήλ είναι ένα σύγχρονο κοσμικό δημοκρατικό κράτος. Το κράτος του Ισραήλ δεν έχει δηλώσει επισήμως σύνορα, ούτε έχει σύνταγμα, ενώ πολιτογραφεί βάσει θρησκεύματος. Ακόμα, στο ισραηλιτικό κράτος ενυπάρχουν στοιχεία άπαρτχαϊντ, καθώς αρνείται κατά περίπτωση δικαιώματα σε γηγενείς Άραβες, εποικίζει κατεχόμενα εδάφη, και δολοφονεί Παλαιστινίους ηγέτες. Αρκεί να φέρουμε στο νου την περίπτωση της Χεβρώνας όπου έποικοι τυραννούν 200.000 ντόπιους Παλαιστινίους με σύμμαχο την κρατική εξουσία. Ακόμα, το Ισραήλ αυτοεξαιρείται από Διεθνείς Συνθήκες, κατέχει εδάφη γειτονικών χωρών και λειτουργεί ως ο αστυνόμος των δυτικών ελίτ στην περιοχή. Μήπως τα παραπάνω φέρνουν στο νου πολιτικές μίας άλλης “συμμάχου” χώρας;
Οι Παλαιστίνιοι είναι ισλαμιστές τρομοκράτες. Η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού δεν είχε θρησκευτικό χρωματισμό ενώσω πάλευε επί δεκαετίες με πολιτικά -και όχι μόνο- μέσα για την απελευθέρωσή του. Ισλαμιστικά στοιχεία διείσδυσαν με την εμφάνιση της Χαμάς, που ενδυναμώθηκε με τις ευλογίες του Ισραήλ ως αντίβαρου της Φατάχ. Αξίζει όμως να αναφέρουμε πως η Χαμάς δεν έχει δράσει ποτέ εκτός Παλαιστίνης, ενώ ο ηγέτης της Ισμαήλ Χανίγια όταν η οργάνωση κέρδισε τις εκλογές το 2006 δέχθηκε να απαλειφθεί από το καταστατικό της η καταστροφή του ισραηλιτικού κράτους, εφόσον προχωρούσε η ειρήνευση. Κάτι που το Ισραήλ έκανε το παν για να υπονομεύσει. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η βία του κατακτητή και ο διωγμός ενός λαού, από τις αποτρόπαιες πράξεις του κατεκτημένου. Και αν σύμφωνα με την συστημική προπαγάνδα η Γάζα αποτελεί πεδίο δράσης ισλαμιστών και γι' αυτό πρέπει να θυσιαστούν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, άραγε γιατί στην Δυτική Όχθη η πολιτική του Ισραήλ είναι παρόμοια;
Γενικότερα, σε ό,τι αφορά το ακραίο σουνιτικό ισλάμ, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η Δύση και οι σύμμαχες χώρες που το εξέθρεψαν τόσο στον πόλεμο απέναντι στην ΕΣΣΔ, όσο και με τους πολέμους και την αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων και της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, και ως όπλο απέναντι στην Κίνα, την Ρωσία και το Ιράν. Και καθώς το ακραίο σουνιτικό Ισλάμ εργαλειοποιήθηκε από τις δυτικές ελίτ, λαμβάνει χώρα το καθόλου παράδοξο της κινδυνολογίας για το Ιράν: Συνεχώς η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με καταγγελίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους “μουλάδες του Ιράν”, ενώ αντιθέτως για τις σύμμαχες χώρες της αραβικής χερσονήσου που αποτελούν τις υποστηρίκτριες του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, οπού η κατάσταση με τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απείρως χειρότερη, χτίζεται μία εικόνα αξιοζήλευτης πολυτέλειας, και υπάρχουν εκκλήσεις για επενδύσεις στην Ευρώπη. Έτσι προωθούνται επικοινωνιακά οι νέοι πόλεμοι της Δύσης.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως ιστορικά η μόνη ισλαμική χώρα που επιτέθηκε τον τελευταίο αιώνα σε μία χριστιανική, και κατέχει ακόμα και σήμερα εδάφη της, η Τουρκία, είναι νατοϊκή, “φίλη και σύμμαχος”…
Το Ισραήλ θέλει την ειρήνη, οι Παλαιστίνιοι όχι. Η ειρήνη μπορεί να επέλθει με την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967. Ποιός κατακτά και εποικίζει συστηματικά τα εδάφη αυτά; Ακόμα αρκεί να φέρουμε στο νου την δολοφονία του ισραηλινού πρωθυπουργού Ραμπίν που τόλμησε να συνάψει ειρήνη. Τέλος, τι μπορεί να διεκδικήσει ένας κατακτημένος φτωχός λαός απέναντι σε έναν αντίπαλο που ενισχύεται συστηματικά απ' όλη την Δύση;
Η Ευρώπη κινδυνεύει με διόγκωση της μεταναστευτικής κρίσης λόγω του πολέμου στην Παλαιστίνη. Ακριβώς αυτός δεν είναι ένας ακόμα λόγος που πρέπει να υπάρξουν ειρηνευτικές διαδικασίες για την δημιουργία κράτους για τους Παλαιστινίους; Πού θα πάνε οι Παλαιστίνιοι αν συνεχιστεί ο διωγμός-γενοκτονία;
Η Ελλάδα έχει στρατηγικό συμφέρον να στηρίζει το Ισραήλ σε κάθε του ενέργεια. Η Ελλάδα στηρίζοντας εμπράκτως το Ισραήλ, στέλνοντας ακόμα και φρεγάτες στην Υεμένη, διαρρηγνύει τις σχέσεις της με το Ιράν, και την κοινή γνώμη και πλήθος κυβερνήσεων στον μουσουλμανικό κόσμο. Η Ελλάδα διαχρονικά διατηρούσε άριστες οικονομικές σχέσεις με μουσουλμανικές χώρες, τόσο της περιοχής, όσο και παγκοσμίως. Ειδικότερα το Ιράν υπήρξε το μοναδικό κράτος που πουλούσε στην Ελλάδα πετρέλαιο επί πιστώσει την μνημονιακή περίοδο, όταν η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ακόμα, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως οι διαχρονικά καλές σχέσεις της Ελλάδας με τον μουσουλμανικό κόσμο είχαν ως αποτέλεσμα την αδυναμία της Τουρκίας να πετύχει την αναγνώριση της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου από οποιαδήποτε μουσουλμανική χώρα.
Ούτε όμως ότι η Χαμάς στηρίζεται από την Τουρκία μπορεί να αποτελεί την πυξίδα της εξωτερικής πολιτικής στο παλαιστινιακό. Πρώτα απ’ όλα η Χαμάς δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο των Παλαιστινίων. Δεύτερον, ακόμα και όταν η Τουρκία είχε προνομιακές σχέσεις με το Ισραήλ, το επιχείρημα περί αναγκαίας σύμπλευσης των ελληνικών συμφερόντων παρέμενε το ίδιο. Τρίτον, οι σχέσεις των κρατών στην περιοχή μπορούν να αλλάξουν άρδην, όπως δείχνει η συροτουρκική προσέγγιση. Η εξυπηρέτηση των πραγματικών ελληνικών εθνικών συμφερόντων λοιπόν επιτάσσει την χάραξη μίας πολυδιάστατης πολιτικής ειρήνευσης στο παλαιστινιακό, με στόχο την δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Πολιτική που υπήρχε δεκαετίες τώρα, και δεν είχε αμφισβητηθεί από καμία κυβέρνηση.
Τέλος, στο πεδίο της πολιτισμικής διπλωματίας, ένα ακόμα σημαντικό σημείο που πρέπει να τονισθεί είναι πως το Ισραήλ συχνά δημιουργεί προβλήματα στους ορθοδόξους της περιοχής (έχουν διαπραχθεί ακόμα και δολοφονίες Ελλήνων μοναχών, όπως του π. Φιλούμενου στο φρέαρ του Ιακώβ).
Ποιά πρόταση στέκει τελικά απέναντι στο σύστημα;
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν κινείται αριστερά και δεξιά σαν εκκρεμές, μα εναλλάσσεται εξυπηρετώντας τις επιταγές των ελίτ, με όπλο τα κυρίαρχα ΜΜΕ, λαμβάνοντας υπόψη την λαϊκή αντίδραση και τους γεωπολιτικούς παράγοντες. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν κοιτά ιδεολογίες. Εξυπηρετείται από την Δεξιά στην Αργεντινή και την Πολωνία, από τις φιλοναζιστικές ουκρανικές κυβερνήσεις, από την Σοσιαλδημοκρατία και την ανανεωτική Αριστερά στην Γαλλία και την Γερμανία. Αρκεί οι πολιτικές δυνάμεις να είναι πιστές στο ευρωατλαντικό αφήγημα και να εξυπηρετούν τους ευρύτερους οικονομικούς και γεωπολιτικούς σχεδιασμούς.
Πόσο αντισυστημική είναι λοιπόν η ανερχόμενη Δεξιά στην Δύση; Η κριτική που ασκεί υπεισέρχεται σε βάθος ή είναι επιδερμική; Είναι αξιόπιστη ή οι προτάσεις της είναι προεκλογικό πυροτέχνημα που δρουν αποσυμπιεστικά για την λαϊκή αντίδραση στις πολιτικές των ελίτ; Αυτά τα ερωτήματα αναμένεται να απαντήσει εξετάζοντας ξεχωριστά κάθε περίπτωση πολιτικού φορέα και προσώπου ο αναγνώστης.
Ποιά πολιτική πρόταση όμως μπορεί να σταθεί συνολικά απέναντι στο κυρίαρχο σύστημα; Ποιές θέσεις που αφορούν τα παραπάνω ζητήματα αντιτάσσονται στην πολιτική των δυτικών ελίτ, οι οποίες λυμαίνονται τις κοινωνίες των ΗΠΑ, της Ευρώπης και μεγάλου μέρους της υφηλίου; Αρκεί κάποιος να ακολουθήσει αντίθετη διαδρομή από τις προωθούμενες θέσεις επί των θεμάτων από τα συστημικά ΜΜΕ. Είναι οι πολιτικές προτάσεις που δεν χωρούν πλέον κάτω από αναχρονιστικές ταμπέλες και συνδυάζουν τα πατριωτικά και τα κοινωνικά αιτήματα. Είναι οι φορείς και τα πρόσωπα, που ασχέτως της αφετηρίας τους, δεν ασκούν απλά επιφανειακή κριτική, μα αντιτάσσονται στις δομές και τις πρακτικές των δυτικών ελίτ, επιδιώκοντας την εθνική κυριαρχία και την κοινωνική ευημερία. Η εθνική κυριαρχία και η κοινωνική ευημερία όμως περνά μέσα από την ανάκτηση των εργαλείων χάραξης νομοθετικής, οικονομικής, νομισματικής, εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, και την ρήξη με την αντίληψη της χώρας ως χώρου ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων ή/και ανθρώπων, και εξυπηρέτησης των πολυεθνικών κολοσσών. Και είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας η οποία προσφέρει το έδαφος για τον πραγματικό απεγκλωβισμό από την woke κουλτούρα και τις συνέπειες της.
Όμως τα πατριωτικά και τα κοινωνικά αιτήματα μπορούν να ευδοκιμήσουν μόνο σε ένα πολυπολικό διεθνές περιβάλλον, με την υποχώρηση της ισχύος των ελίτ, την αποδυνάμωση των θεσμών που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους, και την συνεπαγόμενη αποπαγκοσμιοποίηση του δυτικού κεφαλαίου. Έτσι, ο τερματισμός του πολέμου στην Παλαιστίνη και η απόκτηση κράτους από τους Παλαιστίνιους, η λήξη του πολέμου στην Υεμένη, η πτώση του πολεμοκάπηλου καθεστώτος που ανήλθε στην εξουσία με πραξικόπημα στην Ουκρανία, δεν είναι μόνο ζητήματα ανθρωπισμού, μα σημαίνουν και την αποδυνάμωση της ισχύος των δυτικών ελίτ και δημιουργούν φυγόκεντρες διαδικασίες αποαποικιοποίησης, συνθήκης αναγκαίας για την χάραξη πολυπαραγοντικής εξωτερικής πολιτικής. Με αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα μπορεί να ξαναμπεί στον χάρτη ως ανεξάρτητος παίκτης, ανακτώντας τους πυλώνες ανεξαρτησίας, βασιζόμενη σε μία πολυμερή διπλωματία που θα εξυπηρετεί τα ενεργειακά, οικονομικά και αμυντικά συμφέροντά της, βάζοντας τέλος στον υποχωρητισμό. Ένας υποχωρητισμός που επιβάλλεται από το ΝΑΤΟ απέναντι στην Αλβανία, καθότι είναι η λύδια λίθος της αντισερβικής βαλκανικής πολιτικής των ΗΠΑ, και απέναντι στην Τουρκία, ως θέλγητρο για να παραμείνει πιστή στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.