Συχνά βλέπουμε αναλύσεις και απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να τηρούμε «ίσες αποστάσεις» απέναντι στις γεωπολιτικές και πολιτισμικές κρίσεις της εποχής μας. Από ποιούς ακούγονται όμως αυτές οι εκκλήσεις και πού αποσκοπούν;
Αδιαμφισβήτητα διανύουμε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης, σε συνδυασμό με τους πολέμους και τις γενοκτονίες που διεξάγονταιμε την πιθανή στο μέλλον γενίκευση αυτών, θέτουν εν αμφιβόλω την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση και τον ρόλο μας μέσα στον κόσμο.
Στην μικρή γωνία του πλανήτη που ονομάζεται Ελλάδα έχουμε μεγάλη μερίδα ανθρώπων με δημόσιο βήμα που υποστηρίζουν σθεναρά πως η στάση μας πρέπει να είναι να κρατούμε «ισορροπία» και «ίσες αποστάσεις» σε σχέση με διάφορα ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Το αιτιολογικό τους γι’ αυτήν την στάση (ή μάλλον την έλλειψή της) είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο: είμαστε αδύναμοι σαν χώρα, το συμφέρον μας είναι ν’ ακολουθούμε την νομιμότητα και το διεθνές δίκαιο, η σύγχρονη πολιτική σκηνή χρειάζεται μετριοπάθεια κλπ κλπ.
Τα κύρια ζητήματα στα οποία υποστηρίζουν ότι οι «ίσες αποστάσεις» πρέπει να εφαρμοστούν είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο πόλεμος στην Παλαιστίνη. Ενίοτε είναι οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν σθεναρά να μένουμε αμέτοχοι και για τους δύο παραπάνω πολέμους, ενώ άλλοτε η ρητορική τους είναι υπέρ ενός από τους πρωταγωνιστές των παραπάνω πολέμων, χωρίς να θίγουν όμως τις αιτίες τους και την πλήρη διάσταση όσων διακυβεύονται.
Αυτό που παραλείπουν να μας πουν είναι πως όχι μόνο ήδη έχουμε επιλέξει στρατόπεδο, αλλά και ότι το σύγχρονο διεθνές στερέωμα σε αναγκάζει να επιλέξεις στρατόπεδο, ειδικά άμα είσαι αδύναμος. Η πραγματικότητα αυτή μεταφράζεται σε αποστολές οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, σε παύση των διπλωματικών σχέσεων και στην περίφημη δήλωση του Πρωθυπουργού της Ελλάδας ότι «είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία». Παράλληλα, στα ψηφίσματα του ΟΗΕ υπέρ της Παλαιστίνης απέχουμε μαζί με μία μικρή μειοψηφία υποτακτικών στις ΗΠΑ κρατών και ανεχόμαστε την απαγωγή και κράτηση Ελλήνων από τα διεθνή χωρικά ύδατα, που φέρεται να είχαν σκοπό να διαπράξουν το “ειδεχθές έγκλημα” του να παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια στην Γάζα!
Όλα αυτά ενώ δηλώνουμε εδώ και δεκαετίες ότι είμαστε πιστοί ακόλουθοι των επιταγών του διεθνούς δικαίου και της νομιμότητας. Του ίδιου διεθνούς δικαίου που υπαγορεύει την έκταση των 12 ναυτικών μιλίων για τα χωρικά ύδατα κάθε κράτους, αλλά για εμάς υπάρχει εξαίρεση λόγω του φόβου πολέμου με την Τουρκία, η οποία έχει κηρύξει παρανόμως γι’ αυτό «casusbelli». Της ίδιας νομιμότητας που έχει στο εσωτερικό μας τα τελευταία χρόνια εκτραχυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε όλες οι δυτικές χώρες, στις οποίες υποτίθεται θέλουμε να μοιάσουμε, μας έχουν χαρακτηρίσει ως «Κολομβία της Ευρώπης» και σε σχέση με τις οποίες βρισκόμαστε στον πάτο της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, της ελευθερίας του τύπου και της διαφάνειας.
Αυτά και πολλά ακόμη μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έχουμε μπει για τα καλά σε μία (προ)πολεμική εποχή που κάθε χώρα υποχρεούται να κάνει τις επιλογές της. Είτε θα υπαχθεί σε ένα στρατόπεδο από τα δύο μεγάλα που διαμορφώνονται, δηλαδή κατά βάση από την μία τις ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ισραήλ, από την άλλη τις Ρωσία, Κίνα και Ιράν, είτε θα προσπαθήσει να κρατήσει μία ανεξάρτητη στάση, προσπαθώντας να ελιχθεί ανάμεσα στα στρατόπεδα και τις εξελίξεις, όπως προσπαθούν να κάνουν για παράδειγμα η Ινδία και η Τουρκία.
Η Ελλάδα προφανώς έχει κάνει από χρόνια την επιλογή της, η οποία όμως δεν ήταν τόσο εμφανής στο παρελθόν ελλείψει σοβαρών γεωπολιτικών και ανθρωπιστικών κρίσεων. Σήμερα όμως η επιλογή αυτή έχει αποτέλεσμα πως όχι μόνο έχουμε παραδώσει κάθε ψήγμα εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας, αλλά και πως στηρίζουμε γενοκτονικές πολιτικές, καλύπτοντας μάλιστα αυτήν την στάση υπό τον μανδύα των «εθνικών συμφερόντων».
Τα εθνικά αυτά συμφέροντα, φυσικά, πάνε περίπατο όταν έχουμε απέναντι κάποιο στέλεχος των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., στους οποίους κάνουμε βαθιές «υποκλίσεις», προσπαθώντας να νιώσουμε και εμείς μέλος της «μεγάλης δυτικής οικογένειας». Ακόμα και στην ίδια την Ευρώπη όμως έχουμε καταφανώς πρωτοπορήσει, αφού σχεδόν καμία χώρα δεν έχει δηλώσει πως έχει κηρύξει πόλεμο στην Ρωσία, ενώ είμαστε πλέον στην μειοψηφία των κρατών που δεν αναγνωρίζουν – έστω για τα τυπικά – το κράτος της Παλαιστίνης.
Η αποχή από τις μεγάλες εξελίξεις κάθε εποχής, πολλώ δε μάλλον της σημερινής, είναι δείγμα είτε πολιτικής αφέλειας είτε ηθικού στρουθοκαμηλισμού. Όταν είσαι ένα, πράγματι, αδύναμο κράτος, το οποίο έχει μάλιστα απωλέσει κάθε πυλώνα ανεξαρτησίας, δεν μπορείς να υποστηρίζεις ότι έχεις γνώμονα το εθνικό συμφέρον, ενώ ακολουθείς πιστότερα του βασιλέως κάθε πολιτική του και έχεις χάσει όλους τους παλιούς σου συμμάχους στην Ανατολική Μεσόγειο. Όταν βλέπεις την μεγαλύτερη γενοκτονία των τελευταίων ετών να εκτυλίσσεται σε ζωντανή μετάδοση στην γειτονιά σου, δεν μπορείς να μιλάς για ανθρώπινα δικαιώματα και διεθνές δίκαιο.
Ως Άτρακτος, όπως και ενστικτωδώς η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, παρά τις εκκλήσεις των διαφόρων «φωνών λογικής» και «μετριοπάθειας» δηλώνουμε πως «παίρνουμε μέρος» και στους δύο μεγάλους πολέμους της εποχής μας.
Είμαστε με την Ρωσία, όχι γιατί θέλουμε να αλλάξουμε δυνάστη ή ν’ αντιγράψουμε τις εσωτερικές πολιτικές της, αλλά γιατί ξέρουμε πως είναι η μόνη μεγάλη δύναμη που αντιστέκεται έμπρακτα στον μεγάλο δυνάστη της ανθρωπότητας και της χώρας μας, τις ΗΠΑ. Είμαστε με την Ρωσία, γιατί ξέρουμε πως η ελπίδα του πολυπολικού κόσμου είναι η μόνη που έχουμε ώστε να μπορούμε να αποκτήσουμε πυλώνες ανεξαρτησίας. Είμαστε με την Ρωσία, γιατί ξέρουμε πως η κυριαρχία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ συνοδεύεται με καπιταλιστική αλλοτρίωση και επιβολή της “woke” ατζέντας.
Είμαστε με την Παλαιστίνη, όχι γιατί θέλουμε να γίνουμε μουσουλμανική φονταμενταλιστική χώρα, αλλά γιατί το Ισραήλ έχει εγκλωβίσει πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους σε μία έκταση ίση με την Άνδρο, τους οποίους έχει καταδικάσει στην πείνα, τον θάνατο και τον εκτοπισμό. Είμαστε με την Παλαιστίνη, γιατί ξέρουμε πως η ελπίδα για ένα αύριο με ανθρωπιά περνάει μέσα από τα τούνελ της Γάζας και τα εξαθλιωμένα παιδιά που δεν έχουν δει ποτέ τον κόσμο έξω από τα τείχη της. Είμαστε με την Παλαιστίνη, γιατί και με βάση το εθνικό συμφέρον ξέρουμε πως με την στάση μας τα τελευταία χρόνια σαν κράτος έχουμε απομακρύνει όλους τους συμμάχους μας στην Μέση Ανατολή, βεβηλώνοντας ακόμη την μνήμη όσων Ελλήνων έχουν υποστεί στο παρελθόν γενοκτονίες και φρικαλεότητες, από τον Πόντο μέχρι την Κύπρο.
Είτε, λοιπόν, μπορείς να είσαι με τον καταπιεστή είτε με τον καταπιεζόμενο. Όσοι – άμεσα ή έμμεσα – διαφωνούν με την παραπάνω πρόταση, μόνο ύποπτο και απεχθή ρόλο μπορούν να έχουν, για τους οποίους έχουμε να παραθέσουμε την παρακάτω πρόταση του Δάντη:«Οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες γι’ αυτούς που, σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης, διατηρούν ουδέτερη στάση».