Η συζήτηση που άνοιξε πρόσφατα εντός του ΝΑΤΟ για την αύξηση των αμυντικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ έχει δημιουργήσει ισχυρούς κραδασμούς στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Για την Ελλάδα, μια χώρα που ήδη δαπανά πάνω από το 3,5% του ΑΕΠ για την άμυνα, η πρόκληση είναι υπαρξιακή.

Η Ιστορία γράφεται με αίμα στη Γάζα. Το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ εξαπολύει εδώ και μήνες μια ωμή, μεθοδευμένη και αδιανόητης αγριότητας γενοκτονία ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Νοσοκομεία βομβαρδίζονται, παιδιά θανατώνονται, εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπίζονται ή λιμοκτονούν, την ώρα που η διεθνής κοινότητα —και δυστυχώς και η Ελλάδα— παραμένει είτε σιωπηλή είτε πλήρως ευθυγραμμισμένη με το «δικαίωμα αυτοάμυνας» ενός κράτους-αποικιοκράτη.

Μπορεί οι κάτοικοι της Συρίας που αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες σήμερα να μην ξεπερνάνε τις 13.000, αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί, όπως επίσης και οι προοδευτικοί μουσουλμάνοι Αλεβίτες στους οποίους ανήκε και η οικογένεια Άσαντ, βρίσκονται σε κατάσταση πρωτοφανών διωγμών, αντίστοιχων σχεδόν της εποχής των αρχών του 20^ου αιώνα από τους Οθωμανούς. Το ελλαδικό κράτος, που έχει απωλέσει από καιρό την ρωμαϊκή του κληρονομιά, έχει αφήσει αυτούς τους ανθρώπους στο έλεος της μοίρας των τζιχαντιστών που έχουν την εξουσία στην Δαμασκό.

Με αφορμή τις μαζικές συγκεντρώσεις παρατίθενται κάποιες σύντομες σημειώσεις, που μεταπηδούν από το γενικό στο ειδικό, και αφορούν την επιτυχία των κινητοποιήσεων και το τι δύναται να αφήσουν ως παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς αγώνες.