Στο πλαίσιο της επικείμενης συνάντησης του Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Τραμπ στην Αλάσκα έχει ανοίξει ξανά η συζήτηση για το τι τελικά θα συνιστούσε νίκη της Ρωσίας στον πόλεμο με την Ουκρανία, και για το αν μία σύναψη συμφωνίας για την Ουκρανία θα ήταν αρκετή για να μετριαστεί η αμερικανική επιθετική πολιτική έναντι της Ρωσίας.
Ξεκινώντας από το πρώτο ερώτημα, οι δεδηλωμένοι στόχοι της ρωσικής ηγεσίας για την ουκρανική κρίση είναι γνωστοί εδώ και καιρό· η πλήρης απελευθέρωση των 4 περιοχών των Ντονιέτσκ, Λουγκάνσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνας, και η εξάλειψη των βαθύτερων αιτιών της σύγκρουσης, δηλαδή, η μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η μερική έστω αποστρατιωτικοποίηση της χώρας, και η επαναφορά των γλωσσικών, πολιτισμικών και πολιτικών δικαιωμάτων των ρωσόφωνων, και όχι μόνον, της Ουκρανίας. Για την ρωσική ηγεσία η επίτευξη αυτών των δεδηλωμένων στόχων θα σηματοδοτούσε, έστω και επικοινωνιακά, την νίκη σε αυτή την σύγκρουση.
Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, όπως έχει δηλωθεί επανειλημμένα από την ρωσική ηγεσία, η Ουκρανία αποτελεί ένα μόνο από τα πολλά πεδία της σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Μόλις χθες έλαβε χώρα η συνάντηση των ηγετών του Αζερμπαϊτζάν, της Αρμενίας και των ΗΠΑ, και επί τάπητος τέθηκε για ακόμα μία φορά το ζήτημα του διαδρόμου του Ζανγκεζούρ, ένα σχέδιο που αν πραγματοποιηθεί θα συνιστά μία νίκη για τον παντουρικισμό, ο οποίος αποτελεί ένα από τα διαχρονικά νατοϊκά εργαλεία επιρροής στην Κεντρική Ασία, και κατά συνέπεια ένα βήμα για την περαιτέρω περικύκλωση της Ρωσίας, αλλά και της Κίνας. Ακόμα, με φόντο τις επερχόμενες εκλογές στην Μολδαβία, έχει ξεκινήσει το γνώριμο αντιδημοκρατικό κυνήγι και η φίμωση οποιασδήποτε άποψης βρίσκεται σε αντίθεση με τους ευρωατλαντισκούς σχεδιασμούς. Στο Καζακστάν συνεχίζεται με ποικίλους τρόπους η διάδοση αντιρωσικών αντιλήψεων στον πληθυσμό της χώρας, γεννώντας ερωτηματικά για το μέλλον των διακρατικών σχέσεων. Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί η μείωση της επιρροής της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής προσφάτως στην Συρία και την Λιβύη, αλλά και στην Ευρώπη μετά το ξέσπασμα του πολέμου.
Αν δούμε συνδυαστικά τις απαντήσεις στα δύο ερωτήματα συμπεραίνουμε πως οι ρωσικές προτάσεις για ειρήνευση στην Ουκρανία είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε να απαιτηθεί ως απάντηση στην αμερικανική πολιτική περικύκλωσης, που σε δεύτερο χρόνο θα απειλήσει την ίδια την ακεραιότητα και το μέλλον της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μα η σύναψη ειρήνης βάσει αυτών των προτάσεων δεν είναι αρκετή για να ανατρέψει τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.
Η Ρωσία την δεκαετία του 90 έζησε την δική της μικρασιατική καταστροφή, καθώς βίωσε την κατάρρευση των κοινωνικών της δομών και τον οικονομικό όλεθρο, απώλεσε τα μισά της εδάφη (τα οποία ήταν της ΕΣΣΔ, αλλά και της Ρωσικής αυτοκρατορίας πρωτύτερα) και την διεθνή της επιρροή, ενώ αδελφικοί λαοί ποτίστηκαν μεθοδικά με αντιρωσικό μένος για την εξυπηρέτηση των ευρωατλαντικών σχεδίων. Σήμερα, τα σχέδια αυτά που στοχεύουν στην πλήρη διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας βρίσκονται στην τελική τους φάση, στην Μολδαβία, στην Ουκρανία, στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία. Συνεπώς η πραγματική νίκη της Ρωσίας, μα και το ιστορικά και εθνοπολιτισμικά δίκαιο, είναι η ενσωμάτωση της Λευκορωσίας και των υπόλοιπων παραδοσιακά ρωσικών περιοχών που τώρα ανήκουν στην Ουκρανία, στον ρωσικό κορμό. Οτιδήποτε λιγότερο συνιστά μία μεταφορά του πολέμου, ή ακόμα χειρότερα της απώλειας της εδαφικής ακεραιότητας της ίδιας της Ρωσίας, για λίγα χρόνια αργότερα.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έκανε κάτι παραπάνω από το ανθρωπίνως δυνατό για να δώσει ανάσα ζωής στην κατεστραμμένη χώρα που ανέλαβε. Ανόρθωσε την οικονομία και έδωσε νέα πνοή στην κοινωνία, ενώ η Ρωσία επανεμφανίστηκε στην διεθνή πολιτική σκηνή. Στόχος σήμερα οφείλει να είναι η συντριπτική ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, πολύ παραπέρα από τους επίσημους δεδηλωμένους στόχους, διότι όπως έχει επανειλημμένα ειπωθεί από τον ίδιο τον πρόεδρο, η Ρωσία δεν έχει πουθενά αλλού να υποχωρήσει. Ακόμα, η ρωσική οικονομία πρέπει να εκσυγχρονιστεί με στροφή σε υψηλές τεχνολογίες, στο ΑΙ, στην αυτοκινητοβιομηχανία και στην σύγχρονη βιομηχανία ηλεκτρονικών ειδών. Ο συνδυασμός του εκσυγχρονισμού της οικονομίας και της επανένωσης των ιστορικά ρωσικών εδαφών είναι η αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση της Ρωσικής Ομοσπονδάις. Είναι αυτό εφικτό; Μένει να απαντηθεί.
Τέλος, αξίζει να αναφέρεται σε κάθε σχετικό κείμενο, ο λόγος που μας αφορά, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκοσμίως, το ζήτημα αυτό. Μία ενδεχόμενη ήττα του ΝΑΤΟ, μαζί με το ωστικό κύμα που θα φέρει στο εσωτερικό πεδίο των νατοϊκών χωρών, μπορεί να συμβάλλει στην βαθμιαία απεξάρτηση από τους ευρωατλαντικούς θεσμούς, γεγονός απαραίτητο για την εγκαθίδρυση μίας πολυπαραγοντικής πολιτικής προς όφελος της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής ευημερίας.