Η απόφαση της κυβέρνησης Νετανιάχου να ισοπεδώσει τη Γάζα στο όνομα της εξόντωσης της Χαμάς δεν μπορεί να διαβαστεί απλώς ως στρατιωτική επιλογή. Είναι, στην ουσία, η πιο ωμή και απροκάλυπτη εφαρμογή του σιωνιστικού σχεδίου: η αποξήλωση κάθε ίχνους παλαιστινιακής ζωής από τον χάρτη, με το πρόσχημα της “εθνικής ασφάλειας”. Δεν πρόκειται για πόλεμο. Είναι εθνοκάθαρση. Και μάλιστα με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη.
Ο Νετανιάχου δεν στοχεύει στη Χαμάς. Στοχεύει στη Γάζα. Στοχεύει στους ανθρώπους, στην ύπαρξη, στη μνήμη, στην αντοχή ενός λαού που τολμά να υπάρχει. Κάθε πολυκατοικία που ισοπεδώνεται, κάθε νοσοκομείο που βομβαρδίζεται, κάθε παιδί που δολοφονείται, δεν είναι “λάθος” ούτε “παράπλευρη απώλεια”. Είναι το τίμημα της παλαιστινιακής ύπαρξης μέσα σε μια περιοχή που το Ισραήλ –όπως το οραματίζεται το σιωνιστικό του θεμέλιο– θέλει “καθαρή”.
Η επίκληση της “τρομοκρατίας” έχει καταντήσει το πιο βολικό άλλοθι. Ο σιωνισμός –και οι κυβερνήσεις που τον υπηρετούν πιστά, με πρώτη αυτή του Νετανιάχου– έχει μετατρέψει τον παλαιστινιακό αγώνα για επιβίωση σε αντικείμενο ποινικοποίησης. Δεν έχει σημασία αν είσαι μαχητής, γιατρός ή μαθητής: για το καθεστώς κατοχής, είσαι στόχος. Όσο αναπνέεις παλαιστινιακό αέρα, παραμένεις εμπόδιο.
Αυτή η πολιτική δεν είναι καινούργια. Είναι η συνέχεια μιας μακράς, συστηματικής πορείας αποικιοκρατικής βίας που ξεκίνησε με τη Nakba, συνεχίστηκε με τους εποικισμούς, τους αποκλεισμούς, την καθημερινή ταπείνωση και καταπίεση. Ο βομβαρδισμός της Γάζας είναι απλώς το πιο κυνικό κεφάλαιο ενός βιβλίου που γράφεται με αίμα εδώ και δεκαετίες.
Το πιο εξοργιστικό δεν είναι μόνο η ισραηλινή βαρβαρότητα. Είναι και η παθητική συνενοχή της “διεθνούς κοινότητας”. Η Δύση, που μετράει τα ανθρώπινα δικαιώματα με γεωπολιτικά ζύγια, έχει χαρίσει στο Ισραήλ μια μόνιμη ασυλία. Τα εγκλήματα βαφτίζονται “αυτοάμυνα”, οι δολοφονίες “χειρουργικά πλήγματα”, η σφαγή “επιχείρηση”. Στον πυρήνα αυτής της αφήγησης βρίσκεται ο μύθος της δημοκρατίας του Ισραήλ – μιας “δημοκρατίας” που λειτουργεί μόνο για τους εκλεκτούς της εθνοκάθαρσης.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: όσο το Ισραήλ παραμένει κράτος-απαρτχάιντ, όσο οι Παλαιστίνιοι στερούνται γης, ελευθερίας, δικαιώματος επιστροφής, ακόμα και πόσιμου νερού, δεν υπάρχει ειρήνη. Υπάρχει κατοχή. Και η κατοχή γεννά αντίσταση.
Η ιστορία θα θυμάται τη Γάζα όχι ως “προπύργιο της Χαμάς”, αλλά ως τόπο αντίστασης απέναντι σε έναν απάνθρωπο μηχανισμό που ονομάστηκε “σιωνισμός”. Έναν μηχανισμό που δεν επιδιώκει απλώς τον έλεγχο της περιοχής, αλλά την εξαφάνιση κάθε φωνής που τολμά να πει: Υπάρχουμε. Ανήκουμε εδώ.