Η συνάντηση Τραμπ – Ερντογάν με τον ισλαμικό κόσμο δεν είναι απλή διπλωματική χειρονομία, αλλά κίνηση που μπορεί να αναδιαμορφώσει ισορροπίες. Για την Τουρκία είναι διπλωματικός θρίαμβος. Για την Ελλάδα, μια ακόμη υπενθύμιση ότι χωρίς ενεργητική στρατηγική, κινδυνεύουμε να παρακολουθούμε τα γεγονότα από τον πάγκο, ενώ οι αντίπαλοί μας παίζουν στο γήπεδο.
Η δολοφονία της Ιρίνας στο μετρό δεν είναι ένα «μεμονωμένο περιστατικό». Είναι καθρέφτης μιας εποχής που βυθίζεται στη βαρβαρότητα.
Μειώσεις φόρων για νέους και πολύτεκνους, ελαφρύνσεις στη μεσαία τάξη, κατάργηση τεκμηρίων, μικρά μπόνους για νησιώτες και χωρικούς: όλα ντυμένα με το μανδύα της «στήριξης».
Γράφει ένα στέλεχος μίας ελληνικής συνεταιριστικής τράπεζας
Το ερώτημα που τίθεται συνεπώς, δεν είναι κατά πόσον κάποια στιγμή στο μέλλον θα καταρρεύσει ο καπιταλισμός και θα επακολουθήσει σοσιαλισμός, κοινοκτημοσύνη ή κάτι άλλο. Αυτό - θεωρητικώς τουλάχιστον - είναι μάλλον αναπόφευκτο ή και νομοτελειακό σύμφωνα με κάποιους.
Το ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί, είναι σε τι κατάσταση θα βρίσκεται η χώρα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στο μέλλον.
Ο συνδυασμός του εκσυγχρονισμού της οικονομίας και της επανένωσης των ιστορικά ρωσικών εδαφών είναι η αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Είναι αυτό εφικτό; Μένει να απαντηθεί.