Η Γάζα σήμερα δεν είναι απλώς ένας τόπος που χρειάζεται ανοικοδόμηση — είναι μια πληγή που δεν λέει να κλείσει. Ανάμεσα στα ερείπια και τη στάχτη, εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι προσπαθούν να κρατήσουν τη ζωή τους όρθια, την ώρα που η διεθνής κοινότητα μιλά για “ειρήνη” και “ανασυγκρότηση”. Το νέο σχέδιο ειρήνης που παρουσίασε ο Ντόναλντ Τραμπ υπόσχεται μια «νέα αρχή» για τη Μέση Ανατολή: παύση των εχθροπραξιών, διεθνή επιτήρηση, τεχνοκρατική διοίκηση και σταδιακή ανοικοδόμηση. Όμως για τους ανθρώπους της Γάζας, τέτοιες υποσχέσεις ηχούν γνωστές — και πονηρές.
Το σχέδιο μιλάει για “ειρήνη”, αλλά όχι για δικαιοσύνη. Υπόσχεται ανασυγκρότηση, αλλά όχι κυριαρχία. Μιλάει για “μεταβατική διοίκηση”, για “τεχνοκράτες υπό διεθνή επίβλεψη”, μα πίσω από τα λόγια αυτά πολλοί Παλαιστίνιοι βλέπουν μια νέα μορφή κατοχής με άλλα μέσα. Αν οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν τον έλεγχο των συνόρων τους, των πόρων τους και των ίδιων των οικοδομικών υλικών που θα μπουν στα θεμέλια των σπιτιών τους, τότε ποια ανοικοδόμηση είναι αυτή; Μπορείς να ξαναχτίσεις σπίτια, αλλά όχι ελευθερία κάτω από επιτήρηση.
Η ανοικοδόμηση της Γάζας δεν θα γίνει σε μήνες, όπως υπόσχονται τα σχέδια. Θα χρειαστούν δεκαετίες για να σηκωθούν ξανά τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι δρόμοι. Μέχρι τότε, εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι θα ζουν σε σκηνές και πρόχειρα καταλύματα, κάτω από συνθήκες που θυμίζουν περισσότερο στρατόπεδα επιβίωσης παρά τόπο ειρήνης. Και όσο συνεχίζεται ο αποκλεισμός, η “βοήθεια” που αναγγέλλουν οι ισχυροί γίνεται άλλοθι για να συντηρείται μια διαρκής εξάρτηση.
Αληθινή ειρήνη δεν σημαίνει να σταματήσουν οι βόμβες για λίγο· σημαίνει να αναγνωριστεί το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ζήσουν ως ελεύθερος λαός στη γη τους. Σημαίνει ανοικοδόμηση από τους ίδιους, όχι υπό τις εντολές όσων γκρέμισαν τα σπίτια τους. Χωρίς άρση του αποκλεισμού, χωρίς αποκατάσταση των δικαιωμάτων, χωρίς δίκαιη λύση για τα εδάφη και τους πρόσφυγες, κάθε “σχέδιο ειρήνης” μοιάζει περισσότερο με ανακωχή της αδικίας παρά με αρχή ελευθερίας.
Η Γάζα δεν χρειάζεται σωτήρες.
Χρειάζεται να της επιτραπεί να σταθεί μόνη της — να ξαναχτίσει όχι μόνο τα σπίτια της, αλλά και την αξιοπρέπειά της.