Η Ιστορία γράφεται με αίμα στη Γάζα. Το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ εξαπολύει εδώ και μήνες μια ωμή, μεθοδευμένη και αδιανόητης αγριότητας γενοκτονία ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Νοσοκομεία βομβαρδίζονται, παιδιά θανατώνονται, εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπίζονται ή λιμοκτονούν, την ώρα που η διεθνής κοινότητα —και δυστυχώς και η Ελλάδα— παραμένει είτε σιωπηλή είτε πλήρως ευθυγραμμισμένη με το «δικαίωμα αυτοάμυνας» ενός κράτους-αποικιοκράτη.
Η γενοκτονία δεν είναι πια θέμα ερμηνείας — είναι γεγονός
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός στο διεθνές δίκαιο ή στα ανθρώπινα δικαιώματα για να αναγνωρίσει τι συμβαίνει στη Γάζα: συστηματική εξόντωση ενός πληθυσμού, εθνοκάθαρση, εκμηδένιση κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας. Οι αριθμοί είναι αδιάψευστοι: δεκάδες χιλιάδες νεκροί, η πλειοψηφία των οποίων είναι άμαχοι· γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι. Το Ισραήλ δεν στοχεύει στρατιωτικούς στόχους — στοχεύει την ίδια την ύπαρξη των Παλαιστινίων.
Ο όρος "γενοκτονία" δεν είναι πλέον υπερβολή. Είναι η σκληρή, φρικτή πραγματικότητα. Την επιβεβαιώνουν δεκάδες οργανισμοί, νομικοί, ακαδημαϊκοί, καθώς και η ίδια η Διεθνής Δικαιοσύνη που προχωρά σε διαδικασίες κατά του Ισραήλ. Κι όμως, η «πολιτισμένη Δύση» συνεχίζει να στηρίζει τον θύτη και όχι το θύμα.
Η ντροπιαστική στάση της ελληνικής κυβέρνησης
Και η Ελλάδα; Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει επιλέξει τον δρόμο της συνενοχής. Αντί να σταθεί στο πλευρό των καταπιεσμένων, διαλέγει τον ρόλο του υποτελούς και πρόθυμου συμμάχου ενός κράτους που διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι επίσημες δηλώσεις είναι χαρακτηριστικές: ούτε λέξη για κατοχή, ούτε λέξη για γενοκτονία. Μόνο κούφιες φράσεις περί «δικαιώματος του Ισραήλ στην άμυνα» και «καταδίκης της τρομοκρατίας». Η Χαμάς γίνεται άλλοθι για να εξολοθρευτεί ένας ολόκληρος λαός.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση προχωρά σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, εξοπλιστικές συνεργασίες και πολιτικές συμφωνίες με το Ισραήλ. Έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε γεωπολιτικό «πλυντήριο» της ισραηλινής πολιτικής. Ούτε λόγος για κυρώσεις, ούτε για ανάκληση διπλωματικών σχέσεων, ούτε έστω για μία επίσημη καταδίκη της γενοκτονίας.
Η σιωπή είναι συνενοχή — και η συνενοχή έγκλημα
Σε αυτή τη συγκυρία, δεν υπάρχουν «ίσες αποστάσεις». Η ουδετερότητα είναι ψευδαίσθηση. Η σιωπή σημαίνει συνενοχή. Η ανοχή στα εγκλήματα του Ισραήλ σημαίνει αποδοχή τους. Όταν η Ελλάδα προσφέρει διπλωματική και στρατιωτική κάλυψη στο σιωνιστικό κράτος, δεν είναι απλώς ανήθικη — είναι συνεργός.
Ο ελληνικός λαός, που έχει στη συλλογική του μνήμη τη δική του καταπίεση, τα δικά του ολοκαυτώματα και τις δικές του προσφυγιές, δεν μπορεί να ανεχτεί αυτή την εξωτερική πολιτική ντροπής. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει αδρανής.
Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη σημαίνει σύγκρουση με την πολιτική της συνενοχής
Ήρθε η ώρα να υψώσουμε φωνή. Όχι άλλες υποκρισίες, όχι άλλα διπλωματικά τεχνάσματα. Η Ελλάδα οφείλει να σταματήσει κάθε συνεργασία με το Ισραήλ, να αποσύρει τις στρατιωτικές και πολιτικές συμφωνίες, να καταδικάσει ρητά και ξεκάθαρα τη γενοκτονία, να απαιτήσει διεθνή λογοδοσία.
Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη δεν είναι απλώς θέμα εξωτερικής πολιτικής. Είναι ζήτημα ηθικής, δημοκρατίας και ιστορικής ευθύνης. Κι όπως πάντα, η ιστορία δεν συγχωρεί τους αδιάφορους.