Οι τελευταίες μεγάλες πορείες με αφορμή τα Τέμπη πυροδοτήθηκαν από την λαϊκή έκρηξη για το έγκλημα μα και για όσα έχουν συσσωρευτεί στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Η απόδοση δικαιοσύνης για την τραγωδία των Τεμπών είναι το αφετηριακό αίτημα των μαζικών κινητοποιήσεων. Ταυτόχρονα όμως αναβλύζει η οργή και η αγωνία για το υπαρξιακό πρόβλημα των πολιτών και της ίδιας της χώρας. Η πλήρης αποσύνθεση της πολιτείας έχει πλέον άμεσο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Τα Τέμπη και το Μάτι είναι οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις των τελευταίων ετών.
Με αφορμή λοιπόν τις μαζικές συγκεντρώσεις παρατίθενται κάποιες σύντομες σημειώσεις, που μεταπηδούν από το γενικό στο ειδικό, και αφορούν την επιτυχία των κινητοποιήσεων και το τι δύναται να αφήσουν ως παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς αγώνες.
Σαφή αιτήματα
Η επιτυχία των κινητοποιήσεων συναρτάται με την εκπλήρωση των αιτημάτων τους. Τα αιτήματα στις κινητοποιήσεις πρέπει να είναι σαφή και άμεσα συνδεδεμένα με την υπόθεση που σχετίζονται. Για το έγκλημα των Τεμπών τα βασικά αιτήματα είναι να μη ξεχαστεί σε κάποιο συρτάρι της ελληνικής δικαιοσύνης η υπόθεση, να έρθει στο φως της δημοσιότητας ολόκληρη η αλήθεια, να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι, ανεξαρτήτως της διοικητικής, πολιτικής και κοινωνικής τους θέσεως και να αποκτήσει το ελληνικό κοινό ασφαλείς και σύγχρονους σιδηροδρόμους. Προς αυτήν την κατεύθυνση οι κινητοποιήσεις έχουν πετύχει ήδη νίκες, καθώς η υπόθεση των Τεμπών δεν ξεχάστηκε, ενώ νέα στοιχεία έρχονται στο φως, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες κυβέρνησης και φίλα προσκείμενων σε αυτήν ΜΜΕ. Οι συνεχιζόμενες μαζικές πορείες αποτελούν αναγκαία συνθήκη για την απόδοση δικαιοσύνης.
Το γενικότερο πλαίσιο
Ενώ οι βασικές διεκδικήσεις των κινητοποιήσεων πρέπει να παραμένουν σαφείς και συνδεδεμένες με την υπόθεση που σχετίζονται, ταυτόχρονα πρέπει να αναφέρονται και στην συσχέτιση τους με το ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό πλαίσιο μέσα από το οποίο αναδύονται. Όσον αφορά το έγκλημα των Τεμπών, ο συνδυασμός της κομματοκρατίας και του βολέματος των “δικών μας παιδιών”, όπως συνέβη στην περίπτωση του σταθμάρχη, και της πάγιας διαπλοκής των συμφερόντων των ελίτ με τις κρατικές υπηρεσίες και την κυβέρνηση, αναδεικνύει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας εδώ και πολλές δεκαετίες. Η εγχώρια ολιγαρχία ελέγχει την πολιτική σκηνή, εξυπηρετώντας παράλληλα τους σχεδιασμούς του δυτικού μπλοκ από το οποίο έχει χάσει κάθε βαθμό ανεξαρτησίας η χώρα. Η ζωή των πολιτών του ελληνικού προτεκτοράτου είναι αναλώσιμη, μία απλή στατιστική, μπροστά στην διατήρηση του status quo που εγγυάται την διαιώνιση της κυριαρχίας του πολιτικού συστήματος και “των νταβατζήδων της χώρας”.
Όχι σε ένα στείρο αντικυβερνητικό χαρακτήρα
Οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να διδαχθούν από τα λάθη και τις αποτυχίες των προηγουμένων μαζικών κινητοποιήσεων, οι οποίες εκτονώθηκαν με την εναλλαγή κομματικών σχηματισμών στην διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς να πετύχουν κάποιον από τους στόχους τους. Έτσι, οι μεγάλες αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις και οι κινητοποιήσεις που αφορούσαν το μακεδονικό αποσυμπίεσαν την λαϊκή οργή με την εναλλαγή του πολιτικού εκκρεμούς από τα δεξιά στα αριστερά και τούμπαλιν.
Η ανάδυση μίας συνεκτικής ανάλυσης για την πραγματικότητα στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και η δημιουργία μίας πολιτικής πρότασης που προτείνει λύσεις στο υπαρξιακό της πρόβλημα, πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις και διαχωρισμούς, αποτελεί εχέγγυο για την σταδιακή καλλιέργεια μίας κινηματικής κουλτούρας πάνω στην οποία μπορούν να ριζώσουν οι μελλοντικές κινητοποιήσεις. Μία κινηματική κουλτούρα που δεν θα επιτρέπει να ξεφουσκώσει η λαϊκή ορμή με την πάγια τακτική της εναλλαγής των κυβερνήσεων, μα θα αποτελεί την βάση για μία πραγματική, και όχι κατ' όνομα, πολιτική αλλαγή.
Καθετί που πληθωρίζεται, απαξιώνεται.
Ο ρυθμός με τον οποίο λαμβάνουν χώρα οι συγκεντρώσεις και οι πορείες για το έγκλημα των Τεμπών, μα και για κάθε άλλο θέμα στο μέλλον το οποίο ερεθίζει τα λαϊκά αντανακλαστικά, πρέπει να είναι τέτοιος ώστε να υπάρχει διαρκής πίεση στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Από την άλλη όμως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, διότι η υπερβάλλουσα συχνότητα στις απεργίες, τις κινητοποιήσεις και τις συγκεντρώσεις καθιστούν απίθανη την μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, λειτουργούν αποσυμπιεστικά για την λαϊκή οργή, και τελικά απαξιώνουν τις ίδιες τις λαικές κινητοποιήσεις. Τι άλλο δείχνουν τα πεπραγμένα και τα αποτελέσματα των συνεχόμενων καλεσμάτων για απεργίες, πορείες και συγκεντρώσεις των μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων;
Όχι άλλες βαρετές ομιλίες και ανιαρά συνθήματα.
Είθισται (ορθώς) σε κάθε συγκέντρωση να υπάρχουν ομιλητές που να εκφωνούν κάποιο λόγο. Όταν όμως οι ομιλίες είναι πολύωρες, γίνονται κουραστικές ενώ το μήνυμα δεν φτάνει από τον πομπό-εκφωνητή στον δέκτη-κόσμο. Περισσότερο μοιάζουν με βαρετές διαλέξεις δασκάλων σε πολυπληθείς τάξεις, τις οποίες δεν προσέχει κανείς, παρά με λόγους που έχουν σκοπό να διαφωτίσουν τις πτυχές του θέματος και να εμπνεύσουν τον κόσμο. Ακόμα, πέραν των βασικών ομιλητών, λόγο εκφωνεί ο κάθε πρόεδρος σωματείου και συνδικαλιστικού οργάνου, εκτινάσσοντας την ανία των παρευρισκόμενων. Τέλος, τα ίδια χιλιοειπωμένα βαρετά συνθήματα με τον ίδιο βαρετό ρυθμό το μόνο που κάνουν είναι να αναχαιτίζουν την δημιουργία του κατάλληλου κλίματος και έντασης που θα αναδείκνυαν την θέληση και το πάθος για αγώνα και τις για διεκδικήσεις.
Αυτό που λείπει λοιπόν: ολιγόλεπτες ομιλίες, σαφείς και διαφωτιστικές, και συνθήματα με ρυθμό και πάθος.
Ανάγκη για μία νίκη
Το κλίμα που λάμβανε κανείς στις διάφορες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών ήταν πως τίποτα δεν αλλάζει, ενώ η συμμετοχή σε πορείες, διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις αποτελεί μία τυπική διαδικασία, περισσότερο μία υποχρέωση, παρά έναν αγώνα με πάθος για να κατακτηθεί κάτι. Η ηττοπάθεια έχει ποτίσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ιδιαίτερα μετά την αδυναμία των κινημάτων κατά του μνημονίου και της παραχωρήσεως του ονόματος «Μακεδονία» να επιτύχουν νίκες. Όμως η μαζικότητα των συγκεντρώσεων για το έγκλημα των Τεμπών, ο κόσμος που έκανε πέρα τις αναχρονιστικές διαχωριστικές ταμπέλες και η δυναμική του, γεννά την ελπίδα πως αυτή την φορά οι λαϊκές κινητοποιήσεις θα πετύχουν τον σκοπό τους.
Ας είναι η απόδοση δικαιοσύνης για τα θύματα των Τεμπών η πρώτη νίκη των λαϊκών κινητοποιήσεων μετά από δεκαετίες. Το χρωστάμε σε αυτούς που χάθηκαν στα Τέμπη,
Ας είναι οι κινητοποιήσεις για τα Τέμπη οι βάσεις για τους επόμενους αγώνες. Στο χέρι μας είναι να το καταφέρουμε.