«Όταν σε καλεί η καρδιά σου, πώς απαντάς; Δαμασκό, είσαι το δισκοπότηρο, η βούρτσα, το σπαθί...» - Έτσι είπε ο φίλος μου ο Ουντέι, ο γέρος Σύριος.
Η συριακή κρίση ξεκίνησε αθόρυβα το 2009, ανάμεσα σε διπλωματικές χειραψίες και χαμόγελα, όταν ο Τζον Κέρι συνάντησε τον Πρόεδρο Άσαντ, ο οποίος είχε διαδεχτεί τον πατέρα του ως ηγέτης της Συρίας, στη Δαμασκό. Ο Κέρι σκόπευε να επισημοποιήσει το τελεσίγραφο της Ουάσιγκτον προς την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας: ο Άσαντ έπρεπε να εγκαταλείψει τους παραδοσιακούς Ρώσους συμμάχους του, τους Παλαιστίνιους, το Ιράν των Αγιατολάχ και στη συνέχεια το στρατιωτικό πολιτικό κίνημα της Χεζμπολάχ που ήταν το χέρι της Τεχεράνης στον Λίβανο και να ξεκινήσει μια νέα πολιτική ευνοϊκή για ΗΠΑ, Ευρώπη, Τουρκία και Ισραήλ. Σε αντάλλαγμα, θα είχε παραμείνει στην εξουσία και θα είχε διατηρήσει το κύρος του και το κύρος του στο έθνος και θα παρουσιαζόταν στον κόσμο από τα μεγάλα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως σοφός και φωτισμένος πρόεδρος. Διαφορετικά η Συρία θα είχε καταστραφεί και διχοτομηθεί, όπως είχε ήδη προβλεφθεί και όντως συνέβη με τη Λιβύη του Καντάφι.
Ο Άσαντ αρνήθηκε τη συμφωνία και το 2011 ξεκίνησαν οι πρώτες ταραχές, μεταμφιεσμένες σε αγώνα για δημοκρατία σε αυτό που τότε ονομαζόταν «Αραβική Άνοιξη». Οι συγκρούσεις στους δρόμους (τύπου Μαϊντάν, όπως αργότερα στο Κίεβο και τώρα επίσης στην Τιφλίδα) σύντομα κλιμακώθηκαν σε ανοιχτό πόλεμο μεταξύ της κυβέρνησης της Δαμασκού και των ακραίων πολιτοφυλακών με διάφορα ακρωνύμια. Όλοι ήταν γενικά συνδεδεμένοι με την Αλ Κάιντα και ανοιχτά αποφασισμένοι να σκοτώσουν με εξαιρετική ευκολία, ειδικά όταν ήταν υπό την επήρεια του ναρκωτικού που ονομάζεται Captagon που τους προμήθευε σε μεγάλες ποσότητες από τη Δύση, μαζί με υλικοτεχνική υποστήριξη, πληροφορίες, όπλα και πυρομαχικά.
Ο πόλεμος είχε σκαμπανεβάσματα και η μοίρα της Συρίας του Άσαντ έμοιαζε να είναι η χειρότερη, αλλά η ιρανική επέμβαση, υπό την ηγεσία του μεγάλου στρατηγού Σουλεϊμανί και η επακόλουθη, απροσδόκητη και εκπληκτική ρωσική επέμβαση ανέτρεψαν την ήττα, που τώρα φαινόταν αναπόφευκτη. Οι πόλεις και τα χωριά που κατακτήθηκαν από την πολιτοφυλακή, απελευθερώθηκαν και επέστρεψαν υπό τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης. Η φρίκη που έφερναν μαζί τους οι τζιχαντιστές πολιτοφύλακες ήταν εμφανής σε όλους εκτός από τον συνηθισμένο δυτικό Τύπο.
Αργότερα, οι συνομιλίες του Σότσι και της Αστάνα πάγωσαν τη σύγκρουση και έδωσαν ελπίδες ότι δεν θα αναζωπυρωθεί ξανά. Αντίθετα, η λεγόμενη «διάταξη της Αστάνα» θεωρήθηκε από ορισμένους ως το διπλωματικό πρωτότυπο για την επίλυση παρόμοιων κρίσεων και την αποφυγή άσκοπης αιματοχυσίας. Αφελής ψευδαίσθηση.
Χρειάστηκαν 14 χρόνια για να ανατραπεί η Συρία σε λίγες μέρες. Στο τέλος, ο στρατός της σταμάτησε να μάχεται και νέοι πολιτοφύλακες πλημμύρισαν από την Τουρκία, επειδή οι Σύροι στρατηγοί αγοράστηκαν από τη Δύση μέσω μιας άλλης ισχυρής επιχείρησης πληροφοριών και μετά διέταξαν στρατεύματα να καταθέσουν τα όπλα τους χωρίς αντίσταση. Επομένως, ούτε το Ιράν ούτε η Ρωσία μπόρεσαν να κάνουν τίποτα εγκαίρως, το πεδίο ήταν σταθερά στα χέρια του Ιούδα.
Εκ των υστέρων, μπορούμε να πούμε ότι η προδοτική δολοφονία του στρατηγού Σουλεϊμανί, που πραγματοποιήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2020, με εντολή του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ήταν η πρώτη και πιο σημαντική καμπή προς το τέλος της Συρίας. Ο Σουλεϊμανί δεν ήταν μόνο ένας εξαιρετικός στρατιώτης, γενναίος και γεμάτος τιμή, αλλά και ένας εξαιρετικός διοικητής και μια ιδιοφυΐα επιμελητείας. Χωρίς αυτόν, τα πράγματα δεν ήταν ποτέ ξανά τα ίδια. Η απώλεια του Χατζί Κασέμ ακουγόταν σαν μια τρομερή κλήση αφύπνισης, αλλά όσοι άκουσαν τον πένθιμο ήχο του δεν έδωσαν αρκετή προσοχή ή δεν μπόρεσαν να ενεργήσουν όπως απαιτούσε η κατάσταση. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι λόγοι.
Η πανδημική τρέλα που όλοι έχουμε βιώσει, λόγω μιας επιτηδευμένα εξαπλωμένης ιογενούς ασθένειας της οποίας οι θεραπείες αρνούνται επίτηδες στον πληθυσμό μεγάλου μέρους του κόσμου, επέτρεψε στο πιο απεχθές συστατικό του αγγλοαμερικανικού (ιδιαίτερα) και του δυτικού (γενικά ) Deep State να φέρει στον Λευκό Οίκο έναν ηλικιωμένο με παράνοια που θα μπορούσε εύκολα να χειραγωγηθεί. Το αρχικό σχέδιο για την αναμόρφωση της Ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής επετράπη έτσι να συνεχιστεί και να ανακτήσει τη δυναμική μετά την απλή επιβράδυνσή του λόγω της πρώτης προεδρίας Τραμπ.
Η Σύμβαση του Μοντρέ, η οποία ρυθμίζει τη διέλευση των πολεμικών πλοίων μέσω των στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων από το 1936, εμπόδισε τη Ρωσία (σε πόλεμο με την Ουκρανία) να τροφοδοτεί τη Δαμασκό μέσω της συντομότερης θαλάσσιας οδού, μετατρέποντας ουσιαστικά τη Μαύρη Θάλασσα σε μια λίμνη ημιρωσική και ημιαμερικανική. Η ίδια η ρωσική Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση γρήγορα μετατράπηκε σε πόλεμο φθοράς κατά της Ουκρανίας (τοπικά) και του ΝΑΤΟ (παγκοσμίως) και αυτό, όπως ήταν φυσικό και αναπόφευκτο, εξαντλούσε πολλούς ρωσικούς ανθρώπινους και υλικούς πόρους. Τώρα που η Συρία έπεσε, η Ρωσία έχασε επίσης τις ναυτικές της βάσεις και η Μεσόγειος έχει γίνει μια αμερικανική λίμνη από την οποία έχει εκδιωχθεί η Μόσχα, ενώ τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ είναι απλοί φεουδάρχες υποτελείς πάντα υπάκουοι στις εντολές της Ουάσιγκτον.
Μετά είναι το Ισραήλ. Ο Νετανιάχου χρησιμοποίησε με σκληρή πονηριά την ευκαιρία που πρόσφερε η περιορισμένη επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 για να εξαπολύσει την τελική εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων από τη Γάζα και τα κατεχόμενα εδάφη μέσω της οργανωμένης γενοκτονίας τους ως απάντηση. Η Χεζμπολάχ ήταν στην πραγματικότητα η μόνη δύναμη στην περιοχή που ήταν γεωγραφικά αρκετά κοντά για να αντιμετωπίσει τη σιωνιστική οντότητα χωρίς φόβο ήττας σε μια ανοιχτή στρατιωτική αντιπαράθεση. Αλλά αρχικά ακυρώθηκε με το εκρηκτικό χακάρισμα των τηλεειδοποιητών που χρησιμοποιούσαν οι ηγέτες και οι στρατιωτικοί του (επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε από τις ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών) και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκε με την πλήρη εξάλειψη της ιστορικής ηγεσίας του με τον συνηθισμένο και καλά δοκιμασμένο βομβαρδισμό που ήταν τόσο έντονος καθώς και απάνθρωπος.
Η επακόλουθη, περιορισμένη και φαινομενικά ανεπιτυχής ισραηλινή εισβολή στα λιβανικά εδάφη που συνορεύουν με το Ισραήλ ήταν η εκτροπή που ανάγκασε τη Χεζμπολάχ να πολεμήσει στο εσωτερικό, μένοντας κοντά στο Ισραήλ και αναπόφευκτα αφήνοντας έξω τη Συρία, που ήταν το πραγματικό επίκεντρο του ζητήματος. Τώρα που η Συρία έπεσε, ό,τι έχει απομείνει από τη Χεζμπολάχ βρίσκεται σωματικά απομονωμένη από την Τεχεράνη, επειδή δεν υπάρχει πλέον ο διάδρομος εφοδιασμού από τον οποίο πάντα ωφελούνταν και τον οποίο είχε βελτιώσει ο στρατηγός Σουλεϊμανί. Επομένως, είναι μόνο θέμα (λίγου) χρόνου πριν το «Κόμμα του Θεού» τελικά ηττηθεί και ο Λίβανος θα διαμελιστεί υπερβολικά. Θα έγραφα «η σωστή τιμωρία για ορισμένες εμπορικές πόρνες που ζουν στη Βηρυτό», αλλά δεν είναι μόνο αυτοί που θα υποφέρουν. Στην πραγματικότητα, οι φήμες για ένα «Μεγάλο Ισραήλ» που περιλαμβάνει το σημερινό Ισραήλ, ένα σημαντικό κομμάτι του Λιβάνου, της Συρίας, της Αιγύπτου και ίσως μερικών άλλων κρατών στην περιοχή εμφανίζονται σε πολλά κανάλια Telegram εδώ και αρκετό καιρό: γιατί να περιοριστείς όταν μόλις κερδίζεις;
Το Ιράκ δεν υπάρχει ως κράτος εδώ και πολύ καιρό και το Ιράν έχει χάσει την κύρια προβολή του στην περιοχή. Η Τεχεράνη βρίσκεται στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον από την επανάσταση του Χομεϊνισμού και οι ΗΠΑ δεν έκρυψαν ποτέ την πρόθεσή τους να την επαναφέρουν υπό την κυριαρχία τους ή να την καταστρέψουν. Θα υπάρξει συμφωνία με τους Αμερικανούς και άρα τους Ισραηλινούς; Θα ήταν προδοσία των ιδανικών της ισλαμικής επανάστασης, η οποία σίγουρα βελτίωσε τις συνθήκες διαβίωσης του ιρανικού λαού, αλλά που τώρα παλεύει να συγκρατηθεί ενάντια στην απατηλή αν και σαγηνευτική γοητεία της Δύσης, τόσο πλούσια σε cheeseburgers και Only Fans λογαριασμούς. Ο Ανώτατος Οδηγός του Ιράν, ο μεγάλος Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, είναι ηλικιωμένος και δεν είναι βέβαιο ότι ο διάδοχός του θα συνεχίσει την πολιτική του.
Όσο για τη Ρωσία, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να κερδίσει στην Ουκρανία και η νίκη πρέπει να είναι ξεκάθαρη και καθοριστική. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει δείξει μεγάλη αυτοσυγκράτηση, κοινή λογική και ανθρωπιά στις συναλλαγές του με τη Δύση, αλλά η Δύση το ερμηνεύει αυτό ως αδυναμία και ευκαιρία που πρέπει να εκμεταλλευτεί για να επιτευχθεί η τελική νίκη: κυριαρχία σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι επομένως κρίσιμη: η μοίρα της και, κατ' επέκταση, ολόκληρης της ανθρωπότητας, εξαρτάται από αυτήν.